Roze olifantPurple Dinosaur

Het valt me op dat ik vooral op mogelijke gevaren gewezen word (en daar zelf ook weer de neiging toe heb) als het om Web2.0 gaat. En dat terwijl er zoveel creatieve en leuke dingen mogelijk zijn. Neem Chat Roulette: een peer-to-peer programma waarbij het toeval bepaalt met wie je in de wereld verbonden raakt. De eerste berichten die ik erover las, maakten meteen gewag van naakte mannen etc. Het filmpje hieronder laat zien dat er ook grappige dingen mee te doen zijn.
Wie teveel probeert gevaren te ontwijken, loopt ze misschien wel des te harder tegen het lijf.

Nieten geeft geen verbindingSamenspreken wel

Google zegt te staan voor het vrijelijk beschikbaar maken en doorgeven van informatie. In China wilden ze dat niet, en daarom beloofde Google sommige informatie niet door te geven. Totdat hun servers in China gehackt werden, en de mail van dissidenten niet veilig bleek. Daarop besloot Google niet langer informatie niet door te geven, en zoekverkeer van mainland China werd via Honkong omgeleid. Chinezen weer boos, en verkeer van Google.com.hk wordt niet langer doorgegeven. Hier wat Google er zelf over te melden heeft: Googleblog.blogspot.com

In Australië heeft een poging tot censuur geleid tot onderstaand filmpje: een anoniem dreigement om overheidsservers plat te leggen.
Ik vraag me af of Web2.0 dwingt tot een nieuwe keuze: samen spreken of elkaar tegenwerken. Waarbij dat laatste kansloos lijkt als je het over een wolkstructuur hebt. Afgelopen zomer liep ik in Turkije tegen internetcensuur aan. Omdat er haar onwelgevallige filmpjes op stonden, had de overheid YouTube geblokkeerd. De eerste 9-jarige die ik in het internetcafé vroeg wat er gaande was, liet meteen welwillend zien hoe ik mijn serverinstellingen kon aanpassen om er wel bij te kunnen.

Keeping up appearances

Toen ik 20 jaar geleden vanuit huis begon te werken, maakte ik als velen gebruik van een doorschakeldienst. Als ZZP-er kon je nu eenmaal niet tegelijk de telefoon opnemen en met de uitvoering van je vak bezig zijn (hoezo mobieltje). De dames van de doorschakeldienst namen keurig de telefoon voor me op, en vaak kreeg ik complimenten van klanten als "Goh, een heus bedrijf." Eén ding zat me alleen dwars: ze wilden per se als mijn secretaresse aangeduid worden, en onder geen beding wilden ze dat ik aan mijn klanten vertelde dat ik met een doorschakeldienst werkte, want dat zou hun zorgvuldig gekoesterde illusie verstoren: callcentre-syndroom avant la lettre.

Door het Nieuwe werken verschuiven weer allerlei organisatiegrenzen. En dat levert weer nieuwe (on)gemakkelijkheden op:

Workshifting Etiquette from Brent LaSala on Vimeo.

Connect!, OutLinked

Connect! van Menno Lanting uit. Aan te raden boek, vooral omdat het vol concrete voorbeelden staat. Na een algemene beschouwing over de invloed van sociale netwerken op organisaties, komen HRM, Marketing en Klantenservice aan bod als specifieke voorbeelden van bedrijfsfuncties die stevig zullen veranderen onder invloed van sociale netwerken.

Lanting gaat niet erg diep in op de sociale gevolgen van technische kenmerken van sociale media. Je kijkt daar vaak makkelijk overheen, tot je struikelt over iets ineens:
Af en toe zet ik op LinkedIn kleine boekbesprekingen als deze. Dat wordt mogelijk gemaakt met behulp van een leeslijstfunctie van Amazon.com. Ik een plaatje bij m'n bespreking, lezer een link, Amazon mogelijk meer omzet. Iedereen blij, tot ik me realiseer dat alleen boeken die Amazon aanbiedt op deze lijst kunnen komen. Een Nederlandse titel als Connect! is helemaal niet via Amazon te bestellen. Wel via bol.com

Van e naar mlearning on the move

Once you're used to e-learning, start looking for m-learning. If just-in-time training and training snippets become the standard, it is actually quite logical that people start to consume them while commuting. This will take a different approach to producing training content: you will be competing with games, sms's, incoming calls and commuters-lit.

10 dos of mobile learning

Verbinding verbroken

De KPN gaat me het leven gemakkelijk maken, sms-en ze. Voortaan kan ik mijn rekeningen online bekijken. Daar hoef ik alleen maar voor in te loggen bij ‘Mijn KPN’. Nou heb ik niet eerder een KPN bezeten, dus ik ben benieuwd. Om bij m’n rekening te komen, moet ik een account aanmaken, en daar heb ik mijn klantnummer nodig. Dat kan ik vinden, u raadt het al, op de rekening die op ‘Mijn KPN’ staat, dat ineens toch niet zo van mij blijkt te zijn.

>> 1 uur, telefoontjes met de ‘help’desk, -tig inlogpogingen >>

Het klantnummer per telefoon geven kan niet. Naar mijn e-mailadres sturen kan niet. Sms-en naar mijn mobiel kan evenmin. De vraag waarom dit niet kan, staat niet in het telefoonscript, maar wordt vakkundig afgebitst met een precisie die langdurige training verraadt. Mevrouw 3 van de KPN heeft uiteindelijk een lumineus idee: ze gaat mij een papieren kopie van mijn elektronische rekening sturen. Mooi, zodra dat binnen is, gaan we eens kijken wat voor fijne mobieltjes de concurrent in de aanbieding heeft bij onmiddellijke overstap na 15 jaar.